Beste Wills: In een van je vorige columns kwam een situatie ter sprake die verergerd werd door de lockdown. Bij ons is ook zoiets aan de hand. Mijn vrouw is een chronische piekeraarster. Ze voorziet overal rampen en heeft vaak het zwartste scenario klaar. Al jarenlang bied ik tegenwicht en leg ik uit dat de meeste problemen zichzelf oplossen, want dat doen ze namelijk: een vervelende collega vertrekt, kinderen halen hun diploma’s, na regen komt zonneschijn en onze zieke hond wordt weer beter. Of je kunt er toch niets aan doen. Als ik zulke dingen zeg verwijt ze mij dat ik haar niet serieus neem en niet echt naar haar luister. Daar heeft ze wel gelijk in want het gaat ook nergens over vind ik. Ik klaag zelf maar niet meer, want anders is dat alles wat we samen doen. Nu met corona is het hek van de dam en weet ze zeker dat wij en onze kinderen aan de bedelstaf zullen geraken en/of op de ic terechtkomen. Ik weet ook wel dat corona ons leven zal veranderen, maar paniekeren heeft geen zin. Wordt ze nou nooit eens een beetje volwassen?
Beste Optimist: Misschien wel, misschien niet maar blijkbaar weten jullie geen van beiden hoe om te gaan met chronische stress. Het lijkt alsof jullie al jarenlang vastzitten in hetzelfde rollenpatroon: zij de pessimist, jij de optimist. Je geeft toe dat je er moe van wordt, dus haar getob neem je inderdaad niet meer serieus. Hoogste tijd dat je bij de eerstvolgende gelegenheid de tijd neemt te luisteren, luisteren, luisteren. Leg haar dan uit dat je er ten onrechte vanuit bent gegaan dat zij de pessimist is en jij de optimist en dat dit elkaar ophief maar dat het niet goed was er vanuit te gaan dat zij akkoord was met deze rolverdeling zonder haar te horen. Terwijl ze misschien eigenlijk hulp wilde om minder te hoeven piekeren?
Vooral niet meteen het tegendeel beweren, als zij ergens over tobt. Vraag of het haar helpt als jij haar op de luchtige kant van de dingen wijst, of dat ze liever wil dat je serieus meedenkt in haar rampenscenario, en samen met haar de onhoudbaarheid ervan ontdekt, of de beste oplossing. Liefdevol: “Kun je dit alleen aan of helpt het als ik me ook zorgen maak?” Of: “Ik luister, heb je iets van mij nodig?” Per keer kijk je wat je daar mee doet. Als haar angsten groter zijn dan je aankunt, kan een gesprek met de huisarts over haar somberheid en gepieker een goed begin zijn. Misschien is het een patroon dat ze kan doorbreken, net zo goed als jij jouw rol van de probleemloze in jullie relatie niet hoeft te blijven spelen. Als je steeds in rondjes draait, trek eens aan de andere peddel in de roeiboot.
Samen met Wills praten op 3 meter afstand of videobellen in Amsterdam of Broek op Langedijk www.beter-samen.nl