Beste Wills: De rek raakt er uit nu we wéér in lockdown zijn. We hebben een baby van 8 maanden, een peuter van 2 en werken nu allebei thuis. Ik hou van mijn kinderen, maar word ook gek van ze. Slapen, eten, werken, opruimen, eten, schoonmaken, slapen en weer van voren af aan, dagen-, wekenlang. We doen het samen maar toch. Nu krijgen we ook nog een uitgerekte Kerstweek tot aan Nieuwjaar omdat de familiebezoeken opgedeeld zijn in middagen en avonden, als één langgerekt buffet. Ik zou dankbaar moeten zijn met alles wat ik heb maar ik word geleefd. Help!
Beste Jonge Ouder: hierbij mijn toestemming om niet overal dankbaar voor te hoeven zijn, maar als het je helpt, doe het dan vooral wel. Soms is leven overleven. Wat velen geholpen heeft tijdens de vorige lockdown was in-en uitzoomen. Inzoomen door te kijken naar de bovenste taak op je lijstje, je alleen daarop te richten en daarna pas het volgende. Een ding tegelijk.
Uitzoomen is kijken naar de zee, of de maan, naar muziek luisteren en denken aan wat mensen al honderden jaren doorstaan hebben. Vraag jezelf niet af hoe je dit maanden vol gaat houden maar zeg: “ik kan dit” en geef je er aan over want: “dit is groter dan ik zelf ben.”
Door het virus moeten we ons aanpassen en rijgen de dagen zich aaneen in een lange reeks andere gewone dagen. Ondertussen dromen we over een ski/tropische vakantie, groter huis, hogere bankrekening, of hebben nachtmerries over wat we allemaal zouden kunnen verliezen. We zijn zo bezig met wat zou moeten of wat niet mag gebeuren dat we blind lijken voor wat er is; schitterende gewone dagen.
Dagen dat je er niet bij stilstaat of je ziek of gezond bent, dagen dat je je er niet van bewust bent hoeveel je van je hele, lastige familie houdt, dat je alleen nog maar weet dat je te druk was om ergens aan te denken en als je gevraagd wordt wat je vandaag gedaan hebt na moet denken: “Niks bijzonders.” Dat zijn dagen om te koesteren want het kan zomaar anders lopen. Het beter willen hebben is een natuurlijk, (noodzakelijk?) streven, maar niet de waarde zien van wat je nu hebt is jammer, en o voorbij, voorbij, voorgoed voorbij als het zover is dat je met je hoofd begraven in je kussen smeekt om wat je het allermeest op aarde zou willen: nog eens zo’n gewone dag.
www.beter-samen.nl Gelukkig Nieuwjaar.