Beste Wills: Mijn man heeft een affaire en is van plan ons te verlaten voor haar. Zij is een alleenstaande moeder en haar kind zit in dezelfde groep 5 als onze zoon. De jongens zijn niet echt bevriend met elkaar, eerder vriendschappelijk, maar het zal zeker gebeuren dat ze samen dingen moeten doen in en buiten school. Hoe moet ik hier in vredesnaam mee omgaan?
Beste Schoolpleinpijn: Om te beginnen: heel goed op jezelf passen, want dit klinkt als een marteling. Ik heb met je te doen.
Als je man bij jullie weggaat zal je steeds, vanwege de kinderen, met je ex en zijn nieuwe vriendin worden geconfronteerd. Mocht hij besluiten toch bij je te blijven (wil je dat nog wel?), ook dan zullen jullie zijn vlam nog jaren tegenkomen. Logisch dat je bang bent vrijwel iedere dag te worden herinnerd aan zijn overspel, en overspoeld wordt door hevige emoties.
En toch, hoe gek dit ook klinkt, het gegeven dat je voortdurend en onontkoombaar met je neus op de feiten wordt gedrukt, kan ook in je voordeel werken. Voortdurende blootstelling aan deze mensen zal je dwingen je boosheid- vanzelfsprekend en gezond- los te laten, omdat je zulke intense gevoelens niet oneindig kunt vasthouden. Door de normalisering en veelvuldige herhaling zul je genoeg te krijgen van je kwaadheid en walging, genoeg van je boze, gefrustreerde en gestreste zelf. Je kunt niet ontsnappen aan je nieuwe realiteit dus gebruik dat als een kans om er aan te wennen. Zo snel mogelijk.
Worstel jezelf door de marteling van de eerste periode heen terwijl je aardig bent tegen de kinderen. Dat gaat je wel lukken en dan zul je je heel goed voelen over jezelf en op die manier je weg weer vinden naar goed voelen in het algemeen. Mocht je een extra dosis kracht nodig hebben in schoolsituaties is hier een mantra voor je: “Jullie twee zijn nu elkaars probleem.” De kleine waarheid.