Beste Wills: Mijn zoon kan maar moeilijk zijn draai vinden. Zijn eerste studiekeuze viel tegen en daar is hij na driekwart jaar mee gestopt. Toen heeft hij een jaartje hier en daar gewerkt en is vorig jaar september begonnen aan een rechtenstudie in Rotterdam. Helaas te zwaar en bovendien kon hij maar moeilijk aansluiting krijgen met andere studenten. In maart 2020, toen corona begon, is hij gestopt. Onlangs in september is hij begonnen aan zijn derde opleiding: fysiotherapie. Dat gaat wel redelijk, hoewel ik hem nu ook alweer heb horen twijfelen over deze keuze. Als moeder blijf ik achter hem staan, en probeer ik hem zo veel mogelijk te adviseren en zo positief mogelijk te blijven. Wat kan ik nog meer doen om te helpen?
Beste Moeder: Niks eigenlijk. Ik denk dat je hem ‘t beste helpt door niets te doen en het hem zelf laten uitzoeken. De grootste uitdaging van volwassen worden is het zoeken naar ‘genoeg’: Is dit goed genoeg om mee door te gaan? Is dit erg genoeg om te stoppen? Ben ik goed genoeg om hier mijn geld mee te verdienen, werk ik hard genoeg om te slagen, zijn deze mensen betrouwbaar genoeg om mee om te gaan, ben ik loyaal genoeg naar mijn vrienden, heb ik een doel voor ogen, doe ik genoeg om dat te halen, is dit leven goed genoeg, ben ik genoeg?
Hulp van buitenaf is van levensbelang als we de weg kwijt zijn, maar soms is dat verdwalen juist nodig om erachter te komen wie je bent, wat je wilt en wat je kunt, omdat het je dwingt tot ontdekken, je zelfvertrouwen te laten groeien en ruimte open te laten voor het onverwachte.
Je bedoelt het goed maar je zit dat proces in de weg als je hem steeds steunt, adviseert en opvangt. Laat hem maar een tijdje bungelen. Heeft hij hulp of advies nodig, dan kan hij je altijd bellen, of zijn vrienden, of misschien in therapie gaan. Belangrijk is dat je hem eerst naar jou laat toekomen voordat je je ergens mee bemoeit en zelfs dán hem zijn eigen conclusies laten trekken door te vragen: “Wat vind je daarvan? Wat heb je tot nu geprobeerd?” En zelfs: “Is het zo verkeerd om een tijdje ongelukkig te zijn?”
Natuurlijk let je wel op signalen die aangeven dat het geestelijk écht niet goed met hem gaat mocht dat het zich voordoen. Maar jouw harteklop, jouw zoon, kan best zelf twijfelen, ploeteren, spijt hebben, aanmodderen, tegendraads zijn, teleurstellen, verkeerde keuzes maken, zélfs lijden zonder dat dit permanente schade veroorzaakt. Zeg t hem zoals het is: “Ik begrijp het, het is soms heel moeilijk.”
Ook voor jou, dat weet ik.