Beste Wills: als mijn man iets vraagt wil hij gewoon een ja of nee maar ik wil graag uitleg geven. Daar wordt hij ongeduldig van en geïrriteerd herhaalt hij dan zijn vraag met: Nou, ja of nee? Dit stoort mij: alsof ik alleen op zijn manier mag antwoorden en verder mijn mond moet houden. Dan heb ik geen zin meer om iets terug te zeggen, wat niet ok is, want einde gesprek.
Eerder heeft hij gezegd dat mijn lange antwoorden hem in de war brengen. Maar ik doe het niet expres: ik praat zoals ik denk en hoe ik ben. Als hij me afkapt voelt het alsof hij mij afwijst. Hoe komen we hieruit? Ik zou ‘t wel met humor willen oplossen, maar dat lukt me niet als ik zo stekelig ben.
Beste Stekeltje: Problemen, groot of klein, in een gezin lijken altijd te beginnen met iemand die niet luistert. Je bent wie je bent en je kunt elkaar niet veranderen, maar analyseer samen waar het misgaat. Jij voelt je afgewezen, en hij ook; hij kapt je af, en jij zegt niets meer terug. Hij vraagt om een antwoord van jou waarvan hij weet dat jij dit niet kunt geven, en jij geeft hem een antwoord waarvan jij weet dat hij het niet kan volgen. Dit levert een machteloos gevoel op dat jullie op elkaar afreageren.
Zoek de verschillen. Jouw echtgenoot is daar mee begonnen door te zeggen dat hij confuus raakt van jouw uitgebreide antwoorden. Geloof hem. De volgende keer dat hij iets vraagt -dat volgens jou niet met een ja of nee beantwoord kan worden- zeg je: ‘Ik kan dat niet met een ja of nee beantwoorden.’ En dan: ‘Wil je dat ik het toch probeer?’ Vraag na een paar zinnen of hij je nog kan volgen. Zo wordt het een uitwisseling in plaats van een lezing of een stilte van jouw kant. Het geeft hem de gelegenheid vóórdat hij gefrustreerd raakt aan te geven: ‘Stop, ik snap ‘t niet meer’. Of: ‘Laat maar zitten schat, het is niet zo belangrijk.’
Aan jou dan de uitnodiging: ‘Goed. Koffie? Ja of nee!’
www.beter-samen.nl Relatietherapie Amsterdam, Heiloo, Texel.
