Beste Wills: Een paar keer per jaar organiseer ik een familie etentje voor ons hele (samengestelde) gezin, 15 man in totaal. Ik vind dat gezellig en belangrijk, om van elkaars leven op de hoogte te blijven en elkaar te steunen. Maar ik erger me meer en meer aan mijn ‘bonusdochter’, die alle sociale conventies aan haar laars lapt. Ze komt steeds te laat, zodat iedereen op haar en haar kinderen moeten wachten (haar man komt meestal helemaal niet), neemt niets mee, helpt niet met afruimen, kortom ze geeft niets terug. Ze zegt dat ze ADD heeft, maar weigert hulp te zoeken. Ze heeft geen werk of andere nuttige bezigheden. We hebben haar vaak geadviseerd een baantje te zoeken, want ze jammert regelmatig dat ze wil scheiden van haar aan alcohol verslaafde man. Mijn man heeft haar als alleenstaande vader opgevoed en vergoelijkt haar gedrag; ze heeft geen onbezorgde jeugd gehad en ze is altijd overgevoelig geweest. Mijn kinderen vinden haar een drama queen, maar gaan verder aardig met haar om.
Ik heb geen zin meer om steeds te moeten wachten op een vrouw van 40 die zonder excuses komt binnenstommelen, naast haar vader neerploft en zich te goed doet aan het eten, zonder een woord van waardering. Ik wil een gewoon, gezellig familie etentje met mensen die aan daaraan bijdragen. Hoe krijg ik dat met haar voor elkaar?
Beste- Nou -is -’t- Genoeg: Als je om 19.00 uur gaat eten, zeg dan tegen haar dat het om 18.00 uur begint. Houdt plaatsen open aan het einde van de tafel, dan kunnen ze zo aanschuiven. Serveer om 19.00 uur precies en zeg als ze later komen: ‘Hoi allemaal, fijn dat jullie er zijn (niet sarcastisch!), kom, ga zitten en schep eens lekker op.’
Ik heb verder nog wat ongevraagd advies voor je voor minimale tegenzin en maximale compassie: een veertigjarige zonder inkomen, met een alcoholische partner, wellicht beperkingen en geen doel in het leven behalve loze dreigementen te zullen scheiden, heeft grotere problemen dan ‘drama queen’ zijn of te laat komen op etentjes. Deze vrouw is een emotionele puinhoop. Laat alsjeblieft jouw grootste zorg niet zijn dat het eten koud wordt.
Uiteindelijk zal jouw bonusdochter zichzelf en haar gezin moeten helpen. Maar hulp van je man en jou zou haar draaglast kunnen verlichten: ‘We maken ons zorgen om je, alcoholverslaving is een gecompliceerd en destructief probleem, wil je ons laten helpen hulp voor je te zoeken?’ Heb een lijstje klaar met goede therapeuten, en betaal de kosten (als ze dat zelf niet kan). Op afstand helpen is wat je kunt/moet doen als er voor haar verder niet veel opties zijn. Eat that, bonusmoeder.
