Beste Wills: Ik (58) ben 1,5 jaar geleden gescheiden na een moeilijke periode. Hij (64) mankeerde van alles, was depressief en ging vreemd. Hij wilde getrouwd blijven en de vriendin erbij houden. Ik dacht dat het een fase was en gaf het tijd, maar na 6 maanden besloot ik dat ik het niet langer verdroeg en ben weggegaan. Toen was ik vooral heel verdrietig, maar daarna kwam de boosheid over zijn egoïstische gedrag en hoe slecht hij mij behandeld heeft.
Mijn nieuwe zelfstandigheid heeft ook leuke kanten: ik heb hele aardige mensen ontmoet die ik anders nooit ontmoet zou hebben. Veel ervan zijn ook alleen. Wat me opvalt is dat vrouwen die al langer gescheiden zijn, ook – nog steeds! – boos zijn. Het idee dat deze boosheid niet over gaat maakt me onzeker. Ik weet niet wat ik moet doen en word kwaad als mensen mijn boosheid wegwuiven met ‘Ach, je vindt wel iemand anders’.
Beste Zo -Boos:Zo’n dooddoener maakt mij ook kwaad ook al heb ik er niets mee te maken. Ja duh. ‘Mensen’ kunnen gedachteloos en vluchtig je pijn willen verzachten door ‘iemand anders’ naar voren te schuiven als medicijn tegen alles. Daarmee in één zin stellen dat mannen inwisselbaar zijn, je gevoelens van verraad verwaarloosbaar en dat je alleen iets voorstelt als je een relatie hebt. Vijf lullige woordjes als pleister voor je pijn! In ieder opzicht een zwaktebod en het spijt me voor je dat je situatie zo onderschat wordt. Het spijt me ook voor je dat je geen betere rolmodellen van gescheiden vrouwen om je heen hebt om van te leren. Jaren na de scheiding nog steeds boos zijn klinkt als een verspilling van tijd, nee erger, een gebrek aan verbeelding, die deze vrouwen blijkbaar gezamenlijk in stand houden.
Want je hoeft niet boos te zijn nu je bent getroffen in het diepst van je ziel en je voormalige geliefde – of degene die je daarvoor aanzag – je veel leed heeft berokkend. Realiseer je dat de keuzes die mensen maken en de prioriteiten die ze stellen veelal niets met jou persoonlijk te maken hebben. Hij heeft zich misdragen, en dat zegt niets over jou. Zo kan de woede over zijn wangedrag plaats maken voor opluchting: je bent van deze egoïstische, gevoelloze hoofdrolspeler af. En dat is waar de verbeelding een rol kan spelen. Of je ziet een verwoest leven voor je waar je feitelijk bent uitgespeeld, óf je ziet een tweede kans om weer vanaf nul te beginnen waar je er zoveel van kunt maken als je wilt. Van spijt naar hoop, nadat je de pijn verwerkt hebt. Het is gezond en normaal zo boos te zijn als je bent. Anderhalf jaar is een normale termijn voor een gebroken hart om te helen. Maar wat mensen in beweging kan brengen is dat je niet meer boos wílt zijn. Dat je er genoeg van hebt om er met anderen over te praten die nog steeds kwaad zijn. Het is niet erg als dat zou is maar het kan betekenen dat je hulp nodig hebt.
Anderzijds: je bent verder op weg dan je denkt. Je bent er moe van boos te zijn. Je bent in staat geweest je te bevrijden uit een vreselijke relatie en je bent hard op weg om ook de laatste -onvoorstelbare-stap te zetten: dankbaarheid voor het leven dat op je ligt te wachten. Niet voor het verraad (je bent geen heilige!), maar voor de tweede kans. Door schade en schande heb je jezelf beter leren kennen en ben je klaar voor een betekenisvol nieuw begin. Die “ander” die je daar gaat tegenkomen is je prachtige, wijzere, zelf.
