Beste Wills, vijf jaar geleden ben ik na mijn studie gaan samenwonen met mijn veel oudere partner. Nu merk ik dat ik rusteloos word, omdat mijn verlangens en behoeften veranderen. We verschillen in libido, hij wil de relatie niet openen en we delen weinig interesses. Ik hou van hem en van ons leven samen, maar omdat hij zich niet wil aanpassen (wat ik wel voor hem gedaan heb) voelt het alsof het einde in zicht is. Ik voel me dom dat ik niet eerder naar mijn lichaam heb geluisterd, en ook gebruikt omdat ik blijf nadat ik hem heb verteld wat ik nodig heb en hij daar niets mee doet. Blijven proberen en het gesprek aangaan, Wills?
Beste Gevoel, je bent jezelf aan het ontdekken en uitvinden wat je wilt – dat is iets wat jonge mensen doen. Een aanzienlijk oudere partner die niet mee kan/wil bewegen is dan niet wat je zoekt om mee samen te wonen. (Goeie vriend ja, levenspartner, nee). Neem jezelf niets kwalijk. Luisteren naar jezelf is geen vanzelfsprekendheid; er zijn zoveel stemmen – van familie, vrienden, de maatschappij, onze eigen wensen – dat het tijd, ervaring en fouten kost om je eigen stem te herkennen. En dan zijn er twee stappen: (1) beseffen wat jouw eigen stem is, en (2) het lef hebben er wat mee te doen, vooral als dat iets moeilijks is.
Nu monogamie niet meer bij je past en je het goed wilt doen (dus niet vreemdgaan), zul je je partner een duidelijke keuze moeten voorleggen: open- of over ultimatum.
Relaties beëindigen is zwaar – net als het kiezen van een pad dat anderen niet begrijpen, of dat risico’s met zich meebrengt, of ingaat tegen wat je hebt meegekregen van thuis. Je kunt zijn hart breken en je leven op z’n kop zetten – weer zelf je huur betalen – maar als de seksuele aantrekkingskracht vervlogen is en het generatieverschil groter wordt, is de relatie gedoemd tenzij er iets verandert.
Het nog niet gevoerde spannende, eerlijke gesprek is dan de enige manier om jullie relatie nog een kans te geven.
www.beter-samen.nl Relatietherapie en www.huisdierenmediator,nl Amsterdam, Bergen, Texel.
